Müzik - Söz

Memleketinden ayrı bir yerde okul okuyanlar bilirler. Yolların otobüslerin başka bir havası olur. Farklı bir duygu.

Candan Erçetin'in aşağıdaki klibini izleyince eski günlerim aklıma geldi. (00:30 Ankara - Isparta otobüsü) Çok güzel bir eser olmuş

Ana - Anne

Anne mi? Ana mı?

Bence Ana. Zira daha doğal geliyor bana. Aslında bu dediğimin ispatını Tahir-ül Mevlevi Mevlana'nın mesnevisini bize aktarırken yapıyor. İddasına göre "Ana" kelimesi anlatmak istediği varlığı "Anne" kelimesinden daha iyi ifade ediyor. Özetle "Ana" kelimesini daha içten söylerken, "Anne" kelimesini dilimizin ucuyla çıkarıyormuşuz.

Deneyelim: "Anne" deyin bakalım. Tarif edeyim: Ağzını hafif yaydınız ve dilinizi üst dişlerinizin arkasına dokundurmak suretiyle ağzınızın önkısmından kelimeyi çıkardınız. Doğru muymuş, tekrar deneyin bakalım.... Peki, şimdi "Ana" kelimesini kısaca anlatalım. Ana kelimesini söylerken ağzınızı az havayla doldurdunuz ve iç taraftan gelen bir hava dalgası içerisinde dilinizi hareket ettirdiniz. Tekrar deniyoruz. "Ana" diyoruz, test ediyoruz.

Tahir-ul Mevlevi yukarıda anlatılan deney bulgularına benzerlik gösteren bir ifadeyle "Ana" kelimesinin daha içten ve samimi bulduğunu bize aktarmaktadır.

Her neyse, ben de aynı görüşteyim.


Peki "ANA" dediğimiz varlık kim?

Kendi ifadelerimle benim tanımım, buyrun:

Bebekliğinizden itibaren sizin her türlü pisliğinizi bilen( örnek: bebekliğinizdeki bezlerinizi, sümüklü yüzlerinizi, yemek bulaşıklı elbiselerinizi, vb..) , sizi sizin aklınızın ermedeği zamandan itibaren tanıyan, size canından can veren, sizi kusurlarınızla beraber her zaman seven, sevgisinin yapmacık olmadığı en garanti olan ve sevgisinin samimiliği tarih boyunca yüzbinlerce kez sınanıp ispat edilmiş olan, ... ve daha nice güzel özellikleri kendisinde barındıran varlık.